Siedem boleści Maryi

Dzisiaj (15 września) wspominamy w liturgii Kościoła Matkę Bożą Bolesną.  Z racji tego, że jest patronką Wspólnoty do której należę  (strona Wspólnoty ) podzielę się z Wami krótką notką na temat tego wspomnienia.

W historii Kościoła dwukrotnie oddawano cześć Maryi w jej tajemnicach bolesnych.  W piątek przed Niedzielą Męki Pańskiej –  w tytule Matki Bożej Bolesnej, oraz 15 września – w tytule Siedmiu Boleści Maryi.

Oba wspomnienia są paralelne do świąt Męki Pańskiej,  i są w jakiś sposób ich odpowiednikiem. Pierwsze  wspomnienie łączy się bezpośrednio z Wielkim Tygodniem, drugie zaś z uroczystością Podwyższenia Krzyża świętego. Ostatnia zmiana kalendarza liturgicznego zniosła pierwsze  z wymienionych wspomnień – to obchodzone przed Niedzielą Palmową. Pozostawiając wspomnienie Matki Bożej Bolesnej, które obchodzimy właśnie dziś tj. 15 września.

Od XIV w. często pojawiał się motyw siedmiu boleści Maryi. Są nimi:
1. Proroctwo Symeona (Łk 2, 34-35)
2. Ucieczka do Egiptu (Mt 2, 13-14)
3. Zgubienie Jezusa (Łk 2, 43-45)
4. Spotkanie z Jezusem na Drodze Krzyżowej (Ewangelie o nim nie wspominają)
5. Ukrzyżowanie i śmierć Jezusa (Mt 27, 32-50; Mk 15, 20b-37; Łk 23, 26-46; J 19, 17-30)
6. Zdjęcie Jezusa z krzyża (Mk 15, 42-47; Łk 23, 50-54; J 19, 38-42)
7. Złożenie Jezusa do grobu (Mt 27, 57-61; Mk 15, 42-47; Łk 23, 50-54; J 19, 38-42)

W ikonografii chrześcijańskiej możemy spotkać Matkę Bożą Bolesną przedstawianą w trojaki sposób: jako stojącą pod Krzyżem, jako Pietę, oraz w zapomnianym już chyba wizerunku Maryi z siedmioma mieczami przebijającymi serce.

Bardzo ciekawy jest wizerunek Matki Bożej z Siedmioma Mieczami autorstwa Adriaen`a​ Isenbrants`a. Zamiast mieczy wbitych w serce, malarz stawia przed naszymi oczami siedem bolesnych scen z życia Maryi, które możemy kontemplować i modlić się nimi. Jest to o wiele bardziej „pożyteczne” dla życia duchowego, niż naturalistyczne przedstawienie przebijających jej serce mieczy.

Our Lady of the Seven Sorrows  – Adriaen Isenbrant

 

 

Dziś warto posłuchać hymnu Stabat Mater  Giovanni Pierluigi da Palestrina renesansowego kompozytora muzyki religijnej. 

Poniżej łaciński i polski tekst.

Stabat Mater dolorósa iuxta crucem lacrimósa, dum pendébat Fílius.Cuius ánimam geméntem, contristátam et doléntem pertransívit gládius.O quam tristis et afflícta fuit illa benedícta, mater Unigéniti!Qua mærébat et dolébat, pia Mater, dum vidébat Nati poenas íncliti. Quis est homo qui non fleret, Matrem Christi si vidéret in tanto supplício? Quis non posset contristári, piam Matrem contemplári doléntem cum Fílio? Pro peccátis suæ gentis vidit lesum in torméntis, et flagéllis súbditum. Vidit suum dulcem Natum moriéndo desolátum, dum emísit spíritum. Eia, Mater, fons amóris me sentíre vim dolóris fac, ut tecum lúgeam. Fac ut árdeat cor meum in amándo Christum Deum, ut sibi compláceam. Sancta Mater, istud agas, Crucifíxi fige plagas cordi meo válide. Tui Nati vulneráti, tam dignáti pro me pati, poenas mecum divide. Fac me tecum pie flere, Crucifíxo condolére, donec ego víxero. Iuxta crucem tecum stare, ac me tibi sociáre in planctu desídero. Virgo vírginum præclára, mihi iam non sis amára, fac me tecum plángere. Fac ut portem Christi mortem, passiónis fac me sortem, et plagas recólere. Fac me plagis vulnerári, cruce hac inebriári, et cruóre Filii. Flammis ne urar succénsus, per te, Virgo, sim defénsus in die iudícii. Fac me cruce custodíri, morte Christi præmuníri, confovéri grátia. Quando corpus moriétur, fac ut ánima donétur Paradísi glória. Amen.

Stoi Matka obolała, Łzy pod krzyżem przepłakała, Gdy na krzyżu Syn jej mrze.Jakże w duszy jest zmartwiona, Zasmucona, zachmurzona, Aż ją poprzeszywał miecz.Jakże smutnej i strapionej Matce tej Błogosławionej Jednorodzonego miećI nie łamać się ginącej Tej pobożnej, tej widzącej Jednorodzonego śmierć. Co za człowiek, co nie płacze, Kiedy Matkę tę zobaczy W udręczeniu – w takim, o Kto niezdolny współczuć czule Bólom Matki Syna bóle? Czy ma takie serce kto? Widzi Matka: Syn Jej, Jezus Bicze przyjął i krzyż przeniósł Za calutki ludzki grzech. Widzi słodkie swe Rodzone Tak śmiertelnie opuszczone, Jak ostatni traci dech. Matko, źródło ukochania, Daj mi siłę współczuwania Tylu bólom, żalom Twym. Serce sobie upodoba, U Chrystusa kochać Boga; Sercu memu spraw to Ty Matko Święta, niechby ono Przybijano i dręczono, Niech zasiłki Twoje ma. Zrób mnie godnym uproszenia, Udzielenia, udręczenia Z Twego Rodzonego ran Daj pobożnie z Twymi łzami Mieć Twój ból z Ukrzyżowanym, Póki tym nie przejmiesz mnie. Niech pod krzyżem z Tobą stoję, Niech łzy Twoje będą moje, Tego twego płaczu chcę Panno z Panien Najjaśniejsza, Już mi nie bądź boleśniejsza, Tylko daj i mnie łzy lać Niech Chrystusa śmierć przeniosę, Mękę zniosę do pomocy, Niech to przejdę jeszcze raz Zrób mnie zbitym, poranionym, Uwięzionym, przepojonym Krzyżem Syna, Syna krwią. Płomień ognia mnie nie spali: Najjaśniejsza mnie ocali Na ten ostateczny Sąd. Chryste, a gdy i Ty wyjrzysz, Daj przez Matkę i mnie przybyć Do zwycięskich Twoich palm. A gdy ciało będzie zmarłe, Spraw, niech duszy będą dane Twoje nieba pełne chwał. Amen.

Każdy z nas ma swoje bolesne tajemnice. Kościół dając nam Maryję za wzór, chce abyśmy uczyli się od niej łączyć nasze cierpienie z cierpieniem Jezusa. Nie jest ono wtedy cierpieniem bez sensu, ale ma szansę stać się sensownym, zbawczym. Życzę Wam i sobie tej maryjnej umiejętności łączenia się z Jezusem.